περι χρωματων.

σκεφτηκα οτι ειμαστε πηγες χρωματων.κινουμαστε τοσο γρηγορα που τα χρωματα δεν ξεχωριζουν.και οταν καμια φορα μενουμε στασιμοι βυθιζομαστε στο πιο σκοτεινο,το πιο μουντο απ'ολα τα χρωματα μας.παλευουμε για το ασπρο.το πιο καθάριο, το πιο αμολυντο.ολα τα χρωματα τοτε θα υποταχθουν μπροστα του,θα αρχισουν να στροβιλιζονται και να συνθετουν εικονες. και μετα αγαπας και το κοκκινο τα καλυπτει ολα.ποσο θα 'θελες να ξαναγυρισεις στη χαμενη σου λογικη!αλλα το κοκκινο δεν σ'αφηνει.παντα ειχα την εντυπωση οτι τυφλωνεσαι απο αυτο το χρωμα...